OVER WALTER

Walter werd in 1963 geboren in Antwerpen en groeit er als enige zoon op in een echte kunstenaarsfamilie. Zo zijn vader Willem, grootvader Victor en groot-oom Denis allen kunstschilder, ieder met hun eigen specialiteit. 

Mama Yvonne was een heel artistieke, inspirerende vrouw, wiens gedichten ten zeerste gewaardeerd werden door Walters overgrootvader, schrijver Willem Elsschot. Als kind brengt Walter uren en uren door in het atelier van zijn vader en leert dus zo al heel jong om potlood en penseel te hanteren.  Iedereen verwacht dan ook dat hij in de voetsporen van zijn voorvaderen zal treden.  

Maar in het begin is niets dat er op wijst.

Zijn diploma op zak, werkt hij gedurende 6 jaar als drukker, achtereenvolgens op het Antwerpse Provinciebestuur en op een bank. Maar begin jaren 90 wordt hij geconfronteerd met een samenloop van omstandigheden die zijn leven gaan veranderen:

– Vader Willem, van wie je alles kan verwachten, besluit als grap om een techno-versie van Broeder Jacob op te nemen met de groep “So What?”  Een van de muzikanten vraagt Walter om een CD-hoes te ontwerpen, maar Walter maakt er een heus schilderij van.

– Het aftellen naar de pensioengerechtigde leeftijd achter zijn kopieermachine in de kelders van de bank waar hij werkt , doet hem beseffen dat dit nog 36 jaar duurt!       

– Walter belooft aan zijn doodzieke grootvader Victor om toch te proberen om kunstschilder te worden, na het zeer geslaagde CD-hoes experiment

In 1992, na (niet al te) rijp beraad met echtgenote Inge, zegt Walter zijn “drukkerscarrière” vaarwel om zich fulltime op het schilderen te gooien.  

Walters start als schilder is meteen een succes.  

De lat ligt hoog, want de vaktechnische reputatie van Willem en Victor weegt zwaar.

Hij maakt het zich trouwens niet gemakkelijk en begint met het schilderen van stadsgezichten, meer bepaald vervallen gevels, deuren en poorten.  

Met verbluffende precisie en engelengeduld worden elke steen, cementvoeg en barst aan het paneel toevertrouwd. 

Stilaan evolueert zijn schilderkunst naar trompe l’oeil-schilderijen, kastjes en schabben, gevuld met geleefde, doorleefde en afgeleefde voorwerpen en verhalen-vertellende stillevens, met oud speelgoed als steeds weerkerend element.  

Walters schilderijen wekken in het begin bevreemding op omdat zij, los van de techniek, niets meer te maken hebben met het vertrouwde stilleven.  

Doordat de onderwerpen met uiterste precisie worden samengebracht, geassembleerd en meermaals herschikt, ontstaat er een zichtbare spanning die vaak het menselijk gedrag weerspiegelt, maar altijd met een fijne dosis humor. Of is het ironie?  

Feit is dat Walters werk niemand onberoerd laat.

Gegarandeerd zie je bij de toeschouwer een vertederende glimlach verschijnen.